Kuc islandzki co koniem chciał zostać

Kolejnym po owcach bardzo ważnym dla życia Islandczyków zwierzęciem jest kuc. Został on wyhodowany na Islandii i podobnie jak owce bardzo dobrze przystosowały się do warunków panujących na wyspie.

Zwierzęta te żyją bardzo długo i są wytrzymałe na panujące warunki atmosferyczne. Wykorzystuje się je nadal do tradycyjnych prac gospodarczych oraz rekreacji i wyścigów. Przywiezione zostały przez Wikingów na przełomie IX i X wieku. Od tamtej pory prowadzona była selektywna hodowla, która doprowadziła do powstania islandów.

Zwierzęta te mają podwójne owłosienie, podobnie jak owce, które pomaga im przetrwać surowe zimy na Islandii. Rasa ta również nie wymaga dużej ilości jedzenia. Jest to bardzo przydatna cecha, zwłaszcza kiedy łąki pokryte są pyłem wulkanicznym. Na Islandii zdarza się to bardzo często, co utrudnia dostęp dla zwierząt do pokarmu przez wiele miesięcy.

Dobór naturalny był również bardzo ważny podczas tworzenia się rasy kuca islandzkiego. Surowy klimat, zimno oraz głód spowodował, że wiele słabych źrebaków nie przezywało. W latach 1783 i 1784, około 70% koni w Islandii zostało zabitych przez popiół wulkaniczny, zatrucia i głód po wybuchu Lakagígarw. Erupcja trwała osiem miesięcy, pokryte zostały setki kilometrów kwadratowych ziemi lawą a wiele rzek zmieniło swój kierunek lub zostały wysuszone.

Islandzkie prawo zabrania importowania koni do kraju, a te które zostały wywiezione nie mogą już powrócić. Dzięki temu kuce praktycznie nie chorują.

Wiele rejestrów oraz hodowców odnosi się do kuców islandzkich jako koni.